Waarom  online communiceren zielloos is

De coronacrisis is de aanleiding om nog meer activiteiten, al dan niet noodgedwongen, in een digitale vorm te gieten. Buiten de belastingaangifte, je energiecontract en bankzaken, worden nu ook vergaderingen, concerten, theater, de vioolles, schoollessen en yogalessen via het scherm gecommuniceerd. Starend naar een scherm kan de wereld doorgaan. Internet lijkt ons leven makkelijk te maken, maar het zet letterlijk een glazen wand tussen ons en de wereld.

Communiceren doe je met de blik in je ogen, je houding, kleine bewegingen, de uitdrukking op je gezicht en niet te vergeten met je hart en de mate van aandachtig zijn. Ook je lichaamsgeur geeft, al dan niet onbewust, signalen af.  Communiceren doen we met ons hele zijn. Ook energetisch beïnvloeden we elkaar met onze aanwezigheid en kunnen we elkaar een fijn gevoel geven. Achter het scherm gaat 80% van de signalen verloren. Een frons, een hand tegen je gezicht. Gefriemel aan je neus Een houding of blik zegt vaak meer dan duizend woorden. Kinderen leren meer van hun ouders via lichaamstaal, dan door gesproken woorden. Samenzijn werkt geruststellend en helend. Zelfs zonder te praten. Of juist zonder te praten, zoals in de yogales en tijdens meditatie. Als we samen een ruimte betreden gebeurd er iets. We voelen ons een groep en dat geeft veiligheid. We kiezen om naar dezelfde ruimte te gaan om bij elkaar te zijn. 
Zonder elkaars fysieke aanwezigheid ontbreekt de ziel in de communicatie. We praten wel en doen ons best. Dit is prima als er heldere, concrete afspraken gemaakt moeten worden, maar gebrekkig als we ons willen verbinden. 

De magie van direct oogcontact
Direct oogcontact heeft effect op hoe we ons voelen. Wetenschapper Giovanni Frazzetto schrijft in zijn boek Waarom we voelen wat we voelen wat er gebeurt als we elkaar recht in de ogen kijken. Hij legt uit dat onze hersenen op een compleet andere manier reageren wanneer we globaal naar iemands gezicht kijken, of iemand recht in de ogen kijken. Probeer het maar eens uit. Er zijn mensen die zelfs geen oogcontact durven maken, zoveel persoonlijke informatie krijgen we via de ogen, de poort van de ziel. Direct oogcontact prikkelt het dopaminerge systeem (belangrijk voor je motivatie, emotionele reacties en het beloningscentrum) wat uitnodigt tot toenadering. We hebben geactiveerde spiegelneuronen nodig om empathie te voelen. Om elkaar te begrijpen en goed waar te nemen. En om ons in te leven in de ander. 

Wie kwetsbaar is, heeft in het bijzonder fysieke aanwezigheid en contact nodig om zich veilig te voelen. Juist onze kinderen en ouderen hebben dit gevoel van geborgenheid en veiligheid nodig, en zij mogen nooit onthouden worden van fysiek contact.